LEKCJA 7 : ĆWICZENIA PRAKTYCZNE - OFICJALNA WYPOWIEDŹ

Szliśmy i szliśmy i szliśmy i szliśmy. No dobra. Może trochę przesadziłam, bo aż tak daleko nie było, ale 15 minut to dla mnie i tak za dużo. Nie miałam pojęcia gdzie on mnie ciągnie! I "ciągnie" to bardzo dobre słowo. Trzymał mnie za rękę(!!) i gnał na tych swoich szczudłach. A zawsze mi mówili, że to ja szybko chodzę!! Najwyraźniej nigdy nie próbowali spaceru z siatkarzem.

-Piotrek. Powiesz mi w końcu gdzie my idziemy?!

-Spokojnie. Już niedaleko. Za 5 minut będziemy na miejscu.

Teraz to zaczynam być już naprawdę wkurzona. Najpierw znika gdzieś nie wiadomo gdzie, a teraz mnie gdzieś porywa? To przechodzi wszelkie granice!!! Najchętniej to bym się mu wyrwała i poszła do domu. Co mnie przy nim w ogóle trzyma? A tak. Zapomniałam. Trzyma mnie ręka ponad 2metrowego chłopaka.

-Jesteśmy!

-Nareszcie! Ale tak w ogóle to gdzie jesteśmy?-staliśmy pod jakimś domem. Swoją drogą całkiem ładny był. Taki trochę a'la dziewczęce marzenia o domku z ogródkiem. Jeszcze tylko gromadki dzieci brakowało.

-U mnie.-Wyszczerzył się. Chyba był z siebie dumny. Ale co ja tu robię?

-Super. A po co mnie tu przyprowadziłeś?

1:0 dla mnie. Nie wiedział co powiedzieć.

-Yyy... Noo... Tak chciałem żebyś zobaczyła jak mieszkam i w ogóle.

-A. No to może wejdziemy do środka, bo tak mi trochę zimno.

-Jasne. Wchodź.

Odkluczył drzwi i weszliśmy. Jezu! Ale chata! Z zewnątrz taka niepozorna a w środku... Cud miód i orzeszki. Widać było, że urządzenie tego cuda tanie nie było, ale wszystko idealnie do siebie pasowało. To ja chyba Piotrka do siebie nie zaproszę. Moje mieszkanko przy tym to jakaś stodoła. A poza tym u mnie panował wszechobecny bałagan a tu aż błyszczy.

-Sam tu sprzątasz?

-No. Może to dziwne ale mnie to odstresowuje.

-Myślałam, że siatkówka ci zajmuje całe życie.

-Wbrew pozorom sport nie zajmuje mi całego życia. I wcale nie pierze mózgu z wszystkiego wartościowego, jak sądzą niektórzy.

No i 1:1. Do mnie pił czy nie do mnie? Oto jest pytanie.

-Ja tak nie sądzę.-małe kłamstwo jeszcze nikomu nie zaszkodziło.

-Nie wątpię. A teraz gwóźdź programu.

Otworzył duże drzwi i... Zobaczyłam salon. Ale w salonie najfajniejszy był stół. A na stole wino. I kieliszki. I świece. Nie bał się, że mu się chałupa spali?

-A to co?

-Tak sobie pomyślałem, że może przy winie będzie się nam fajnie gadało.

-A o czym?

-Tak ogólnie. Napijemy się?

-Chcesz mnie upić?

-No co ty! Ja nie z tych...

-To dawaj to wino.

Usiadłam sobie na kanapie i patrzyłam jak się męczy z korkiem. Już miałam iść mu pomóc, ale zanim się podniosłam, poradził sobie. Nalał czerwony płyn do dwóch kieliszków, przyszedł do mnie, podał mi kieliszek i siadł koło mnie.

-No to co chcesz wiedzieć?

-Podobam ci się?

Aż się zakrztusiłam. Nowakowski pyta się czy mi się podoba!? No pewnie, że tak! Ale co? Mam mu to teraz powiedzieć? Na pierwszej „randce”? Trzeba jakoś wybrnąć. W końcu jestem mistrzynią improwizacji czyż nie?

-A jest jakaś dziewczyna w Polsce, której się nie podobasz?

-Czy podobam się wszystkim kobietom? Ciekawe pytanie....-gra na czas bestia-Czy wszystkim to nie wiem, ale babci na pewno- usmiechnąl się jak jeden z moich uczniów gdy pochwaliłam go za poprawną odpowiedź na pytanie gdzie rozgrywa się akcja Antygony. W tym miejscu od razu wyjaśnię wielką radość owego ucznia. Otóż jego poprzednik odpowiedział że w Tybecie. Tak, facepalm jest jak najbardziej na miejscu,nie krępujcie się. Ale wracamy do życia poza szkolnego. Upiłam łyk. Jeden. Drugi.

-Dobre wino....Gdzie kupiłeś?

Gadam jak idiotka, wiem.

W pierwszej chwili myślałam, że on myśli tak samo, bo odstawił swój kieliszek na stół i wstał. Poprawił koszulkę (?) i usiadł jeszcze bliżej mnie, chwycił moje ręce w swoje. Przełknęłam ślinę. Się paru filmów obejrzało. Kto wie co on wymyśli. Biorąc pod uwagę dzisiejszy dzień....

-W Biedronce.

Popatrzyłam na niego jak na głupka. Nie wytrzymaliśmy. Wybuchnęliśmy głośnym śmiechem. Kurcze, zabawny jest J Gdy już się w miarę uspokoiliśmy popatrzyliśmy na siebie i momentalnie spoważnieliśmy. Dawaj Jaga!

-Podobasz mi się. Nawet bardzo.-powiedziałam to śmiertelnie poważnie,patrząc mu w oczy.

-I właśnie to chciałem usłyszeć. Bo tak się składa, że odkad przyszłaś z dzieciarnią na trening, nie mogę przestać o tobie myśleć. Jesteś świetną dziewczyną, a moim marzeniem jest, to abyś się stała moją dziewczyną.-mówił to, ostatnie 2 słowa dobitnie podkreślił, a ja na niego patrzyłam. Jak w obrazek. Śmieszny był taki skupiony. A jak coś jest śmieszne to się śmieję. Ot, takie zboczenie.

-Przesadziłem?- on posmutniał czy mi się tylko wydaje?

-Ja na pewno. Z alkoholem. Ale ty nie. Możemy być parą choćby i od jutra.

Chyba tylko samo koło było bardziej skołowane niż Nowakowski.

-Żaaartowałam. Jesteś super facetem i myślę, że możemy spróbować.

Uśmiechnął się. O taaak szeroko. I przytulił mnie. I pocałował. Nie pamiętam już. Dałam się ponieść chwili. Chwili, którą zapewne będę pamiętać bardzo długo.

Zadanie domowe:

1)iść po wino do Biedronki

2)więcej zadań nie ma, bo z racji punktu pierwszego, ich rozwiązanie  byłoby prawdopodobnie niewykonalne 

---------------------------------------------------------------------------------------------

Wybaczcie, dwutygodniową przerwę. Ostatni czas był bardzo dla nas ciężki i obfity w róże formy sprawdzania wiedzy ucznia ;)  Dzisiaj rozdział nie najdłuższy, ale chyba bardzo wnoszący i konkretny ;)

Prosimy też o cierpliwość autorki blogów, które czytamy. Obiecujemy,że nadrobimy wszystkie zaległości, których niestety trochę się nazbierało. W ciągu tygodnia trudno znaleźć chwilę na przeczytanie, nad czym bardzo ubolewamy. :(