LEKCJA 8: ZATRUCIE ALKOHOLOWE (tzw. kac) -PIERWSZA POMOC

23 WRZEŚNIA

Sobota! Nie muszę iść do roboty! Mogę spać do południa! Ale nie mogę... No nie mogę i już. Obudziłam się o 7 i chociaż się bardzo staram to co zamknę oczy (i jak mam otwarte też) myślę o Piotrku. MOIM CHŁOPAKU, z którym się umówiłam na 17. I takie mi się coś robi, że nie mogę spać. No to sobie pomyślałam, że może chociaż jakiś dobry uczynek spełnię? Zrobię Dianie zakupy i jej śniadanie do łóżka podam. A co! Niech wie, że ze mnie dobra kobieta jest. Chociaż nie wiem czy obudzenie jej o 7.30 po imprezie (czytaj: na kacu) uzna za dobry uczynek? Może poczekam... No to zwlekłam się z łóżka i poszłam do łazienki. Ubrałam się. I co dalej? Posprzątałam żeby zabić czas. To nic, że sąsiedzi mnie zlinczują za odkurzanie o 8 rano w sobotę. 8.30. Obliczyłam, że jak teraz wyjdę, zahaczę o sklep, w którym będzie kolejka to do Diany dojdę po 9. Może mnie nie zabije? Niee... Nie będzie mieć siły. No to ubrałam buty, bluzę, wzięłam torebkę (wrzucając do niej portfel, telefon i inne niepotrzebne rzeczy) i wyszłam. Szłam powoli (jak na mnie) i cały czas myślałam... I tu niespodzianka: nie o Piotrku! Myślałam jak powiedzieć Dianie, że jesteśmy parą (to nie jest myślenie o Piotrku!). Nic mądrego nie wymyśliłam, bo doszłam do sklepu. Zabrałam z półek do koszyka wszystko, co mi było potrzebne i poszłam do kasy. I tu kolejna niespodzianka: nie było kolejki! Zapłaciłam i po 10 minutach byłam u Diany. Dzwonię-nic. Znowu dzwonię znowu nic. Westchnęłam i zaczęłam szukać jej kluczy w mojej torebce, jednocześnie modląc się, żebym je zabrała z domu. Ha!!! Są! Jednak jak chcę to potrafię. Weszłam do mieszkania Diany, zaniosłam zakupy do kuchni i poszłam szukać Diany. Znalazłam ją w sypialni. Nie samą... Ze Zbyszkiem i Alkiem. Czyżby jakiś trójkącik? Nie. Byli ubrani. A już myślałam, że będzie sensacja. Trudno. Trzeba ich obudzić. Próbowałam delikatnie chrząkając. A gdzie tam... Głośniej. Śpią dalej. Mocny mają sen nie powiem. No to trzeba sięgnąć po bardziej radykalne środki. Wygrzebałam z szuflady w kuchni pistolet na wodę, który Diana trzyma dla swojego dziecka. (Podobno dostała go od taty w jakiś nieprawdopodobnych okolicznościach i chce żeby to była rodzinna pamiątka. Każdy ma jakieś skrzywienie...) Nalałam wody i poszłam obudzić imprezowiczów. Pierwszy obudził się Zbyszek.

-Jagoda! Cholera jasna!! Odbiło ci?

Później obudził się Alek, a na końcu Diana. Okazała się mniej wyrozumiała (albo bardziej skacowana) niż panowie, więc użyła bardziej niecenzuralnych słów. Kiedy się uciszyła, a ja przestałam się śmiać mogłam zadać moje jakże ważne i inteligentne pytanie:

-Co wy tu robicie?

-Śpimy!!!-ale zgodność!-A ty nam przeszkadzasz.

-A to wy jakiś trójkącik tworzycie czy coś?

Alek rzucił we mnie poduszką, ale się uchyliłam. Ma się ten refleks.

-Ja mam żonę!

-No właśnie. A czy Natalia o tym wie?

-Tak wie! Sama mi powiedziała, żebym po nocy nie chodził, to zostałem.

-Oookeej... A tak to się nie mówi do dziecka?

Znowu we mnie rzucił, a ja się znowu uchyliłam. Teraz nie ma więcej poduszek. I kto wygrał? JAGODA.

-Jagoda? A co ty tu właściwie robisz?-Diana się teraz zreflektowała, że tu jestem?

-Śniadanie ci przyszłam zrobić. A ten tu-wskazałam palcem na Alka-we mnie poduszkami rzuca!

-Nie krzycz! A na kaca coś masz?

-No dla ciebie coś się znajdzie ale dla siatkarzy już nie!

-Łaski bez. To my sobie już pójdziemy, nie Zibi?

-Tak!! Nikt nas nie kocha, to sobie pójdziemy.

I zanim zdążyłam coś powiedzieć, to ich nie było.

-Diana? Wy coś tego?

Jej wzrok mówił wszystko. A dokładniej: "jeśli chcesz  żyć, to idź do kuchni i daj mi coś na kaca!!!" No to poszłam...

Zaczęłam przeglądać wszystkie połki , półeczki,szufladki i inne takie, ażeby znaleźć coś na tego kaca. Było wszystko,ale tego czego szukałam brak. Normalka. Dlatego postanowiłam zasięgnąć fachowych rad i w laptopie, który leżał na stole wpisałam odpowiednie hasło, czyli jak wygrać z kacem mordercą. Kawa, ciepła i zimna kąpiel...bla,bla. Wszystko jest takie przewidywalne! Liczyłam na coś odważniejszego i jednocześnie skuteczniejszego. Na przykład wypicie szklanki octu. Na pewno by pomogło. A jak nie, to przynajmniej byłoby wesoło ;) Dobra, wiem, myślicie, że jestem wredna? Mądra, bo sama się dobrze czuje, a gdybym była na miejscu Diany wcale by mnie takie rzeczy nie bawiły. Ok., spróbuję tą kawę. Diana pije słabiutkie kawki, osobiście uważam że ta dziwnej barwy ciecz, nie powinna się nazywac kawą. Ja jej zrobię taką konkretną. Wyjęłam szklankę i zaczęłam wsypywać aromatyczny proszek. Jedna łyżeczka, druga. Już miałam zakręcać słoik, ale coś mnie podkusiło żeby wsypać jeszcze jedną. Nie ma opcji, zaraz będzie zdrowiutka J

Kiedy księżna Diana doprowadziła się do stanu podstawowej użyteczności powolnym,aczkolwiek pewnym krokiem wstąpiła w progi kuchni. Od razu postawiłam na stole kubek z parującą kawą.

-Powinno pomóc.

-A jak nie?- popatrzyła na mnie zmęczonymi oczami

-To zrobimy coś mocniejszego :D

Byłam ciekawa, czy zasmakuje jej kawa mojego wyrobu. A tak na marginesie, nie uważacie że to jest świetny temat na rozprawkę? „Czy Diana w imię wygranej z kacem zdecyduje się na wypicie końskiej jak dla niej dawki kofeiny? Odpowiedź uzasadnij w 3 argumentach”.No to już wiem, co zadam dzieciom w przyszłym tygodniu. Nie zgadniecie jakie było moje zdziwienie, gdy Diana wypiła całą szklankę na raz! Odstawiła kubek, położyła obie ręce na stole i spoglądając na mnie z uznaniem powiedziała:

-Mocna....- gdy to mówiła, przypomniał mi się Bartman (bez żadnych podtekstów i skojarzeń!) w jednym z odcinków japońskiego Igłą Szyte. Gdy Krzysiek zapytał go czy  mu smakowało jedzonko w restauracji .-Lepiej?- o,a tu moje kochane, macie klasyczny przykład pytania retorycznego.

-Nie.

Aha, to sobie dzisiaj pogadamy.

-Dobra, to ty się tu lecz, sprawdziłam już, że masz w szafie pełną butelkę octu także jakby nic nie pomagało to sięgnij po ten suplement. Zaufaj mi!- ostatnie dwa słowa rzuciłam, widząc minę Diany.

Wzięłam torebkę, kurtkę i wyszłam na korytarz. Otwarłam drzwi,jednak w tej chwili przypomniałam sobie, o czym miałam poinformować moją przyjaciółę.

-Ahaa, zapomniałam ci powiedzieć- nie wysiliłam się na powrót do kuchni,ciągle stojąc w drzwiach- chodzę z Nowakowskim!- w obawie przed jej reakcją, szybko zamknęlam za soba drzwi. Chociaż w jej stanie, jeszcze przez kilka minut będzie przetwarzać to co jej powiedziałam....

Byłam w domu po 10 minutach. Nie przejęłam się za bardzo tym, że zostawiłam Dianę z tą jakże sensacyjną wiadomością. Z resztą coś mi się wydaję, że nawet jeszcze do niej nie dotarło... Na kacu mózg pracuje ze sto razy wolniej niż normalnie, a w jej przypadku 200 razy wolniej. Przekręcając klucz w moich drzwiach usłyszałam sygnał SMSa: Od: Diana Ale że jak chodzisz z Nowakowskim? Gdzie chodzisz?

No tak. Zapomniałam, że Dianie trzeba wszystko łopatologicznie tłumaczyć. No to trzeba ją oświecić! Wybrałam jej numer i po sekundzie (!) odebrała.

-Jagoda! Co znaczyło chodzę z Nowakowskim?

-A co mogło oznaczać chodzę z Nowakowskim twoim zdaniem?

-Weź się nie znęcaj nad cierpiącym człowiekiem tylko powiedz!!

-No dobra... A więc. Zdanie chodzę z Nowakowskim można rozumieć na dwa sposoby. Chodzę jako chodzę i chodzę..

-Jagoda!!!!!!!!-Nie dała mi dokończyć. A tak na marginesie to mi się wydawało czy słyszałam jakby jęk bólu? Jak się krzyczy na Jagódkę to tak jest!

-Ok. Nie denerwuj się. W moim przypadku chodzę z Nowakowskim znaczy, że jesteśmy parą...

Czekam na reakcję. 10 sekund-cisza. 20-cisza. Pół minuty-cisza. Zemdlała tam z wrażenia czy jak?

-Diana? Żyjesz ty tam?

-Żyję... Czekaj chwilę, muszę to przetrawić.

Minutę później:

-Dobra już. Ale kiedy wy ten... No wiesz...

-Kiedy zostaliśmy parą?

-Noo... Nie do końca o to mi chodziło...-a to zboczeniec!!

-Domyślam się... Ale my nie "ten". A zaczęliśmy ze sobą chodzić wczoraj.

-Ale przecież wczoraj byłaś z nami w klubie i jeszcze nie byliście razem...

-Diana. Kochanie.-weszłam w ton "matka z dzieckiem na ręku". -Wczoraj to ty byłaś zalana w trupa delikatnie mówiąc, więc nie pamiętasz, że w którymś momencie wyszłam. No i Piotrek mnie zaprosił do siebie i taadaam. Jesteśmy parą.

-A fajną ma chałupę?

-Kobieto!!! Ta chata kosztowała tyle co mój i twój blok razem. Dobra Diana. Chyba muszę kończyć, bo się z Piotrusiem umówiłam i muszę się przygotować.

-Dobra. A ja idę spać, bo mnie głowa nap... Boli mnie w sensie... Pa

-Pa.

No i się rozłączyłam. I co zrobiłam. Zaczęłam przekopywać zawartość mojej szafy. Po 15 minutach pokój wyglądał jak przed przyjazdem Perfekcyjnej Pani Domu. Szafa się ugina pod ciężarem ciuchów, a jak przyjdzie co do czego to nie ma co ubrać. Trzeba iść na zakupy! Zaglądnęłam do portfela. 30zł. No z tym to ja w sklepie nie mam czego szukać. Chyba, że w szmateksie. Dobra. Trzeba coś znaleźć w tym co jest. Przekopałam wszystko jeszcze raz. Wyłowiłam czarne rurki. Jakaś podstawa jest. I nagle... Rzuciła mi się w oczy czerwona koszulowa bluzka. Nie miałam jej na sobie chyba ze 2 lata. Teraz pytanie: czy ona się dopnie? Ha!! Dopięła się!! Jednak trzymanie diety się opłaciło. Ubrałam się do końca, umalowałam, zrobiłam jako taką fryzurę i zobaczyłam, że jest już 16. Jak ten czas leci! Miałam się spotkać z Piotrkiem o 17 pod blokiem. Czyli mam godzinę. Co mam robić? Siadłam na kanapie (w normalnej pozycji) z pilotem w ręce. Trafiłam na jakiś kanał sportowy i akurat leciała powtórka jakiegoś mecz Resovii. Co prawda nie wiedziałam o co chodzi (patrzyłam tylko kto się zbiega do kółeczka i jak się cyferki zmieniają na tablicy wyników), ale coś mi mówiło, że Piotrek jest straaaaaasznie dobry. I jak on wysoko skacze!!! Ja tak nie umiem niestety... Za chwile usłyszałam telefon. Piotrek dzwoni.

-Cześć kochanie co tam?

-No czekam na ciebie przed blokiem i nie wiem czy to twój.

-Ale miałeś być o 5...

-Jest pięć po...

-O matko! Przepraszam ale oglądałam powtórkę waszego meczu i straciłam rachubę czasu. Zaraz będę.

Nawet nie czekałam aż mi odpowie. Rozłączyłam się wyłączyłam telewizor, złapałam torebkę i wyszłam, a raczej wybiegłam z mieszkania. 20 sekund później całowałam się z Piotrkiem na powitanie.

Zadanie domowe

Fajrancik! Mam faceta! Nie mam czasu na głupoty...;)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Coraz bliżej święta, coraz bliżej święta....:D

Nie wiemy jak wy, ale my już żyjemy świętami. A dokładniej odliczamy dni do wolnego :)  Szkoda tylko, że przyszły tydzień zapowiada się niesamowicie ciężko. Praktycznie co dzień mamy jakiś sprawdzian itp.  Ale, przeżyjemy!  Skoro Diana przeżyła kaca, my też damy radę :D

Pozdrowionka  :)