LEKCJA 6 :KOMUNIKACJA NIEWERBALNA I JEJ ROLA WE WSPÓŁCZESNYM SPOŁECZEŃSTWIE

Mimo wszystko się ucieszyłam, że Pit gdzieś wybył z telefonem. (Dzięki Ci Panie Boże za ten cud techniki.) No bo jak można się nie ucieszyć, że się ucieka od pytań, na które się nie wie co odpowiedzieć? (I znowu gadam od rzeczy.) Niestety. Nie doceniłam Diany. Szybko przejęła rolę detektywa.

-Kobieto! Co to było?

-Ale, że co?-postanowiłam grać na czas.

-No te pytania od Piotrka?

-A mnie skąd wiedzieć?-pojechałam tekstem z "Samych swoich". Niezawodny znak, że mam dość alkoholu. Ale po dwóch piwach!?-Ja odpowiadałam. Piotrka się pytaj.

-TY mi tu nie graj niewiniątka. Ja cię znam. Wiem co ci chodzi po głowie.

-Że niby co?-ona się minęła z powołaniem. Powinna być psychologiem albo innym psychiatrą, a nie sekretarką od robienia kawy.

-Lecisz na Nowakowskiego!

-Diana! Hello! To on mi dziwne pytania zadawał, nie ja jemu.

-No on na ciebie też leci. Ale będziecie piękną parą.

No trzasnę ją za chwilę i będzie sobie musiała chirurga szukać. Chociaż nie powiem. Cieszę się, że to zauważyła, bo to znaczy, że to prawda. Już miałam ją potraktować jakąś ciętą ripostą, ale Zbysiu skończył rozmawiać i przyszedł uhahany do naszego stolika.

-Coś się działo jak mnie nie było?

Widziałam, że Diana chciała coś powiedzieć, ale ją ubiegłam.

-Nic ciekawego. Piotrek poszedł gdzieś zadzwonić. A ciebie co? Żonka kontroluje?

-Ja nie mam żony.-wyszczerzył się jakby pastę do zębów reklamował. A ja się zrobiłam czerwona jakbym reklamowała ostrość papryczek chili. Czy ja zawsze muszę palnąć jakąś głupotę? No teraz to się na bank zorientują, że ja i siatkarze to jak ferrari i polskie ulice- zupełnie nam nie po drodze. No bo gdybym się znała na siatkówce i oczywiście siarkarzach, to bym wiedziała, że Zibi żony nie ma. Teraz trzeba coś powiedzieć. Tylko co? Chwilowo uratował mnie SMS.

Od: Diana

Zibi ma dziewczynę, Aśkę. Lekkoatletka. 

Kocham tą dziewczynę. Kocham, kocham, kocham. Odpisałam szybko: Dziękuję:*. Tylko po co mi aż tyle informacji? No ale Diana zawsze miała tendencję do przesady.

-No przecież wiem, że nie masz żony! Na żartach się nie znasz? Chodziło mi o Aśkę oczywiście. -Uff! Wybrnęłam. Powinnam jakąś nagrodę dostać, za wychodzenie z trudnych sytuacji. I znowu dostałam SMSa. Nie ma za co:)

-Yyy. Dziewczyny ja nie chcę wnikać w wasze kobiece sprawy, ale czy wy ze sobą teraz piszecie?-domyślna bestia.

-My mamy taki specyficzny sposób komunikowania się. Na odległość do siebie dzwonimy, a jak jesteśmy blisko siebie to piszemy. A poza tym jak się ma darmowe SMSy to trzeba korzystać.-Mój mózg dzisiaj pracował na najwyższych obrotach. Powinni mnie dzieciom na biologii pokazywać, jako przykład abstrakcyjnego myślenia.-No to odpowiesz mi? Asia cię kontroluje?

-Kontrola najwyższą formą zaufania.-a on jakieś studia filozoficzne kończył czy jak?

Myślałam, że Zbyszek pociągnie jakoś ten temat i będzie streszczał całą rozmowę, ale nie. Siedział cichutko i grzeczniutko. Gdyby nie to, że taki wesoły przyszedł do stolika, to bym pomyślała, że się coś stało. A może obecność dwóch fajnych, inteligentnych, ładnych wesołych (skromność przeze mnie przemawia) dziewczyn go onieśmiela. Ale nie będę się w piątek wieczorem zastanawiać nad pokrętną psychiką Zbigniewa Bartmana. Tym bardziej, że do stolika przyszedł właśnie kelner z trzecią kolejką piw, a za nim prawie wszyscy siatkarze. Prawie, bo Pita chyba na dobre wcięło.

Mój humor był tylko dobry. „Tylko” bo nie ma tu właśnie  Pita. Niby taki cichy, a jednak jego obecność dobrze na mnie wpływała. Poszedł i jeszcze nie wrócił. Zaczęłam się martwić. Jest już dość późno, a niestety przed przeprowadzką do Rzeszowa zapomniałam zrobić research na temat przestępczości w Rzeszowie. Reszta resoviaków nie powiem, zapewniła mi rozrywkę ale czegoś mi brakowało...Wypiłam niewiele, jak na mnie oczywiście. Za to moja przyjaciółka przesadziła z procentami. Jakoś musimy się dostać do domu, więc musiałam przestać delektować się tym napojem.Minuty mijały a Nowakowski nieobecny. Może stoi gdzieś przed barem i bije się z myślami „Wejsć, albo nie wejść...” Pójdę zobaczyć.

-Słuchajcie, zaraz wracam, muszę wykonać jeden wazny telefon.

Nie wiem czy ktoś mnie usłyszał, albo się tym w jakikolwiek sposób przejął, ale ja sumienie będę mieć czyste. Powiedziałam, że wychodzę? Powiedziałam.

Ubrałam mój płaszczyk i wyszłam na zewnątrz. Na powitanie owiał mnie zimny wiatr. Poprawiłam kołnierz zaciągając go na szyję i włożyłam ręce do kieszeni. Rozglądnęlam się wokół, Pita ani śladu. Wkurzyłam się, nie powiem. Nie wolno tak znikac bez żadnej wiadomości. (Fakt, że powiedział że idzie, nie jest wiadomością!) Już zawróciłam w kierunku drzwi wejsciowych,aby zabrać Dianę i ulotnic się do domu, gdy poczułam wibrację telefonu w kieszeni. Popatrzyłam na wyświetlacz. Pit. Odebrałam bez chwili namysłu, czyli tak jak to mam w zwyczaju.

-Gdzieżeś ty chłopie poszedł?- nie byłam zdenerwowana, tylko troszeczkę zła.

-Nie ważne, musiałem coś przygotować.

-I przypomniałeś sobie o tym w środku spotkania?

-Dokładnie.

-Tak się nie robi.Martw....

Nie skończyłam zdania,bo po drugiej stronie telefonu usłyszałam dźwięk zakończonego połączenia. Teraz już jestem zdenerwowana! Mocno szarpnęłam za klamkę, gdy usłyszałam jego głos za plecami.

-Tęskniłaś za mną?

Z jednej strony byłam na niego wściekła za te dziwne gierki, ale z drugiej cieszyłam się że go widzę.

-Gdzie byłeś?- zapytałam niby obojętnie.

-Chodź ze mną,a wszystko ci wyjaśnie.

Co on kombinuje? Wie ktoś? Rączka do góry!

-Jak to? Teraz?

-Yhymm...

-A Diana?

-Jesteś jej matką?- uśmiechnął się do mnie

-Nie,ale ona może sobie sama nie poradzic z dotarciem do mieszkania.

-Chłopaki jej pomogą. Chodź- szczerzył się jak nigdy, wyciągając do mnie swoja długą rękę.

Przymrużyłam oczy, jednocześnie uśmiechając się do niego.

No i jaką decyzję mogłam podjąc?

-No dobrze.- podałam rękę i ruszyliśmy w bliżej mi nieznanym kierunku. Ale nie bałam się. Uścisk Piotrka dodawał odwagi i pewności że ma on pokojowe zamiary J