LEKCJA 2 : IMPROWIZACJA I JEJ ROLA W NASZYM ŻYCIU

14 WRZEŚNIA

Wróciłam z imprezy gdzieś po północy. No i wróciłam w całkiem niezłym stanie. Wypiłyśmy z Dianą po 3 drinki, które z nas wyparowały w tańcu. Tak w ogóle to od dziś koniec z imprezami. No może nie tak całkiem... Będę ograniczać. Skończyło się studenckie życie. Teraz jestem poważną panią profesor i muszę dawać dobry przykład moim uczniom.

PONIEDZIAŁEK

Weszłam do pokoju nauczycielskiego w bardzo dobrym humorze. Na dzisiaj miałam zaplanowaną pierwszą niezapowiedzianą kartkówkę w mojej klasie. Sama nie wiem dlaczego się tak cieszyłam. Przecież te biedne dzieci mnie za to znienawidzą! A jednak na samą myśl bardzo się cieszyłam. Mój dobry humor szybko się jednak ulotnił. Jakieś 10 minut przed 8 do pokoju przyszła pani dyrektor i poprosiła do siebie mnie i Elę-wychowawczynię 4b. Pomyślałam sobie, że coś musiałam źle zrobić i chce mnie zwolnić. Tylko w takim razie po co Elka? Zaczęłam się poważnie bać. Jak się okazało potrzebnie. Przynajmniej w moim przypadku.

-Drogie panie. W naszej szkole jest zwyczaj, że uczniowie klas czwartych odwiedzają ciekawe miejsca w Rzeszowie...-czyli mnie nie chce zwolnić. Co za ulga!-I tak sobie pomyślałam, że może w tym roku byłaby to hala na Podpromiu. Szczególnie zależy mi na spotkaniu z siatkarzami naszej drużyny. W końcu to Mistrzowie Polski... Co panie o tym sądzą?

Pierwsza wypowiedziała się Ela. Mnie chwilowo zatkało. Nie znam się na siatkówce i nawet nie wiedziałam, że mamy jakąś drużynę. W dodatku Mistrza Polski.

-Ale takie spotkanie jest chyba trudno załatwić...

-Prezes Resovii to mój bardzo dobry znajomy- Resovia.. Czyli tak się ten klub nazywa... -Wycieczka odbędzie się w przyszłym tygodniu we środę. Bardzo proszę żeby zebrały panie po 5 złotych od ucznia do końca tego tygodnia. To wszystko.

-Ela. Ty się znasz na siatkówce?-zapytałam gdy już wyszłyśmy. Miałam nadzieję, że powie "nie" i będziemy w takiej samej sytuacji.

-Trochę się orientuję. A ty?

-Ani trochę. Nawet nie wiedziałam, że mamy taką dobrą drużynę. Będę się musiała podszkolić...

                                                                                    ********

Na trzeciej lekcji miałam zajęcia z moją klasą. Zrobiłam im tę kartkówkę. A co! Niech wiedzą, że młoda nauczycielka też może być wymagająca. Ich reakcje były, delikatnie mówiąc, niezbyt miłe. Żeby poprawić im humor powiedziałam o pomyśle dyrektorki.

-Pani dyrektor postanowiła zorganizować wam wycieczkę i spotkanie z siatkarzami Resovii.-Miny moich uczniów bezcenne. Patrzyli na mnie z otwartymi buziami. Pomyślałam sobie, że może wiedzą o siatkówce tyle co ja... Szybko mi uświadomili, że się co nie co orientują. Chciałam coś dodać ale najwyraźniej pierwszy szok minął i zagłuszyli mnie okrzykami radości. Domyśliłam się, że z tej całej euforii i tak zapomną o szczegółach więc napisałam wszystko na karteczkach, skserowałam i rozdałam wszystkim dzieciom. Szkoda, ze ja się tak samo nie cieszyłam. Nie znam się na żadnym sporcie. Nie lubię sportu. Moim zdaniem wszelka aktywność fizyczna większa niż przejście po schodach albo krótki spacer lasuje mózg. I pod tym jednym względem się z Dianą różnimy. Ona mogłaby godzinami mówić, czytać albo słuchać o sporcie. Zwłaszcza o tenisie. Ale mam nadzieję, że na siatkówce też się chociaż trochę zna... Postanowiłam to sprawdzić. Wygrzebałam z torebki telefon. (Może mi ktoś wyjaśnić dlaczego mimo że moja torebka jest całkiem mała zawsze ginie mi w niej telefon?!) Wybrałam numer Diany. Od razu odebrała. To jej nowy rekord! Odebrała po jednym sygnale. 

-Jagoda nie ma czasu w pracy jestem...

-Ja tylko na pięć sekund. Znasz ty się trochę na siatkówce?

-Czy się znam? Znam to mało powiedziane!

-Chwała Bogu. To przyjdź do mnie dzisiaj wieczorem. Potrzebuję przyśpieszonego kursu siatkówki.

-Ale po co ci to?

-Potrzebne! Jak przyjdziesz to ci powiem. Pa.

No właśnie... Po co mi to? Przecież ja się nie muszę znać na siatkówce. Mam tam być tylko opiekunem. Chociaż... Jak się któreś dziecko mnie o coś zapyta to co mu powiem? Sorry mały ale się na tym nie znam? To nie w moim stylu. Ja wszystko zawsze wiem najlepiej. I z siatkówką też sobie poradzę! Żeby Diana miała ułatwione zadanie od razu po powrocie do domu zasiadłam do czytania Wikipedii. I co? Czarna magia! Zasady będzie mi musiała moją przyjaciółka sama wytłumaczyć. Nie wiem jakim cudem ale trafiłam na kilka filmików. "Igłą szyte" czy jakoś tak. Chyba w Japonii byli, ale po co? W każdym razie w pamięci utkwiło mi jedno zdanie: "Wszystkie dziewczyny podziwiają Pita brzuch". Noo... Fajny...

PONIEDZIAŁEK, GODZ. 19

Kontemplację torsu rzeczonego Pita przerwał mi dzwonek do drzwi.

-Otwarteeeee- wiedziałam że to Diana, poza tym, to dla mnie nowa okolica, nie znam tu nikogo.

-No to gadaj, o co chodzi z ta siatkówką?-moja wybawicielka klapnęła na „swoim” fotelu

-Muszę iść z moją klasą na trening tej...no...Resovii!

-Ale po ci do tego cała wiedza?

-Nie chcę wyjść na idiotkę przed dzieciakami. Na bank wiedzą więcej ode mnie.

-Nie sądze...nie wiedzieć jak nazywa się klub mistrza Polski-wstyd!

-Oj nooo...pomożesz mi?

-Może zacznijmy od tego, że powiesz mi co już wiesz?

-Cóż....pomiędzy dwoma słupkami wisi materiał, przypominający rybacką sieć, przez którą usiłuje się przebić piłke. Na tym moja wiedza się kończy...

Diana albo zobaczyła za mną  super przystojnego, wysportowanego mężczyznę, albo coś ją zdziwiło. Co do słuszności drugiej opcji upewniła mnie tymi o to słowami:

-Ty tak na serio??

-No takkk...-mój głos był troszeczkę niepewny.

-Nic więcej nie wiesz???

-No nie wiem. Ile razy mam ci to powtarzać.

-Wyjątkowy z ciebie egzemplarz.... Daj mi jakąś kartkę i patrz.

Diana narysowała na papierze prostokąt, podzieliła go na dwie części.

- O wygraną rywalizują 2 drużyny. Na boisku przebywa jednocześnie 6 zawodników każdej ekipy. Każdy gracz ma ustaloną swoją pozycję. Mam ci je wymienić?

-Yyy..nie...-Diana zrobiła minę mówiącą „taaa..jasssneee”

-Rozgrywający,atakujący, przyjmujący, środkowy i libero. Uwaga, tutaj taka mała ciekawostka, libero nie serwuje ani  nie atakuje

-No to po co ona tam jest?

-Pff...dla ozdoby.

-Ahaa...- kiwam głową, jakby była na sprężynce i próbuję udowodnić mojej nauczycielce że rozumiem.Kogo ja oszukuję??? Nic nie kumam...

-To nie ma sensu... I tak nic nie rozumiem, a może nie będę musiała wykazywać się swoją wiedzą. A w razie problemu jakoś wybrnę. Kto jak kto, ale polonistka konwersację umieć poprowadzić musi!

-No właśnie. Swoją drogę, radzę ci się trochę to siatkówką zainteresować.

-Niby po co?? Wiesz przecież jakie jest moje zdanie na temat sportu

-Mieszkasz w Rzeszowie. Gracze też mieszkają w Rzeszowie....

Jednocześnie pokiwałyśmy głowami, podnosząc brwi mówiłam jej nieme : aaaa...rozumiemmm....

-No właśnie. Także ucz się, czy na odwrót....jak tam chcesz. Ja lecę! Powodzenia!

-Nie dziękuję!

I poszła. Zostawiła mnie z moją szczątkową wiedzą. Wyborne towarzystwo...

20 WRZEŚNIA

Siedzę właśnie w pokoju nauczycielskim i piję okropną kawę ze starego ekspresu. Przed chwilą skończyłam oceniać sprawdziany jednej z moich klas. Nie poszło dobrze. Trója, trója, dwója, czwórka (ooo...jakiś kujon ;) , trója, trója...można tak dalej wymieniać, ale po co...nudziłybyście się J Muszę zanieść zebraną kasę od dzieci do pani dyrektor. Na Podpromie idziemy jutro. Nie będzie lekcji, z czego niespecjalnie się cieszę, bo wolałabym tłuc kolejny raz czym się różni apostrofa od inwokacji niż stać jak kołek i patrzeć na dorosłych facetów odbijających piłkę z dziećmi.Mam ciekawsze rzeczy do roboty O właśnie! Przypomniałam sobie, że muszę iść do okulisty. Moje obecne okulary trochę się zniszczyły. Czas na nowe. Ale to kiedy indziej...Biorę drobniaki i idę na dywanik :)

Zadanie domowe:

- koniecznie dowiedzieć się co to jest libero

-nosić do pracy swoją kawę

-zrobić coś żeby moje dzieci nie dostawały trójek z kartkówek (wiem, nie robić kartkówek ;)

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Cześć wszystkim :) W opowiadaniu pojawił się wątek siatkówki tak jak pewnie zauważyłyście, w związku z tym będzie ciekawie. Obiecujemy :)

Chciałyśmy was przeprosić za te dziwne zmiany w rozmiarze liter w poprzednim rozdziale. Czcionka nas nie lubi....Mamy nadzieję, że teraz będzie już ok. :)